Wat is een grens?Welke vorm neemt deze grens aan?
Hoe gaan we met grenzen om?
Deze vragen vormen de basis van deze tentoonstelling.
De lijn is de duidelijkste vorm van het begrip grens. Het uittekenen van de lijn is dwingend van aard.
De lijn veroorzaakt altijd twee delen, gescheiden van elkaar verdeelt in twee zijden elk aan zijn kant.
De lijn heeft macht, ze duid aan wat binnen en wat buiten is, ze bepaalt ruimtes, deelt dingen in groepen, toont hoogtes aan, verdeelt de wereld in landen, toont aan waar ik stop en jij begint, splitst landen in twee en beslist tussen juist en fout, ...
Een Grens deelt, verdeelt en duidt aan.
Maar een grens kan ook een krijtlijn zijn om de wereld te ontdekken of een symbool om iets persoonlijks te duiden.
Wie van ons heeft geen jeugd herrinnering waarin onze ouders ons laten spelen, met de woorden: blijf tussen deze golfbrekers van het strand spelen, blijf dicht bij ons of ga niet verder dan deze bomen ... .
Grenzen bieden ons een houvast om de wereld te exploreren.
We tasten de facetten van de grens af.
We stellen ze invraag, leggen ze bloot of verleggen ze zelfs.
Deze tentoonstelling is een ode aan de grens en aan hen die ze met respect kunnen overschreiden.
We nodigen u dan ook graag uit in het kader van het historisch pand,
huis de Baere te Marktstraat 100 Harelbeke.
"Walk the line" Veerle Michiels http://www.veerle-michiels.com
.jpg) | ||
| Veerle Michiels: Walk the line |
Een
stad steunt niet zozeer op de mensen die er wonen, dan wel op de
interacties die ze met elkaar hebben. Een netwerk is belangrijker dan de
som van de individuen… Een stad trekt mensen aan en versterkt
sociale interacties, zoals een ster materie uit de omringende ruimte
aantrekt om nog helderder te kunnen stralen.’
Dit is het onderzoek dat Veerle Michiels stelt met haar werk:
"walk the line", ze onderzoekt de verbanden tussen personen van een stad, zijn er verbanden, en waar brengen deze mensen ons.
Naast het sociaal onderzoek laat dit werk ook een fysiek spoor na er wordt een lijn getrokken die deelt en verdeelt en daarna weer verdwijnt.
Na "the Big Draw" in Gent onderzoekt Michiels het sociaal weefsel in Harelbeke en ontdekt de stad en zijn inwoners en hun verhalen.
 |
| "Walk the line",2014 Harelbeke. |
"Move a Mountain"Simon Vanheukelom http://simonvanheukelom.weebly.com
 |
| Simon Vanheukelom: Move a Mountain |
"Move a mountain" is een werk dat ons doet denken aan de kindertijd,
waar verhalen gemaakt worden in de slaapkamer en geen enkele grens ons onmogelijk lijkt,
waar we zelfs bergen kunnen verzetten met onze fantasie.
Door enkele handelingen neemt Vanheukelom ons mee in de verkleinde werkelijkheid en laat hij ons geloven in de illusie en de magie van deze werkelijkheid.
Hij brengt zijn werk in relatie met een schaalmodel van het station van Harelbeke, waarop hij subtiel wijst op het treinspoor die het centrum verdeelt als een soort verbinding/grens in het stadswezen.
waar verhalen gemaakt worden in de slaapkamer en geen enkele grens ons onmogelijk lijkt,
waar we zelfs bergen kunnen verzetten met onze fantasie.
Door enkele handelingen neemt Vanheukelom ons mee in de verkleinde werkelijkheid en laat hij ons geloven in de illusie en de magie van deze werkelijkheid.
Hij brengt zijn werk in relatie met een schaalmodel van het station van Harelbeke, waarop hij subtiel wijst op het treinspoor die het centrum verdeelt als een soort verbinding/grens in het stadswezen.
"Dubbel OO" Griet Dobbels http://www.grietdobbels.be/
Dubbel
00 situeert zich opnieuw op
het grensgebied van uitersten, de plaats waar telkens opnieuw betekenissen
ontstaan en weer verdwijnen. Materie en betekenis vervloeien op het moment dat
je ze denkt te kunnen pakken en komen terug zodra je ze loslaat. De
aanwezigheid van het afwezige wordt in vraag gesteld.
"SpaceTravels"Robbert&Frank/Frank&Robbert
http://www.robbertenfrank.com/
Space the space the final frontier/Ruimte de laatste grens, het verlangen om de ruimte te exploreren staat centraal in dit werk. De video wordt geconfronteerd met de pracht van de rococo ruimte van dit pand de ruimte en het werk gaan in clash en er ontstaat spanning een dialoog waar de sfy- filmgeschiedenis de revue passeert.
Kubrick’s monoliet ('2001, A Space Odessey’) verschijnt telkens wanneer er een
nieuw stadium in de menselijke evolutie aanbreekt. Hij speelt met het zwart van het
scherm, het zwart van het heelal, het zwart van het ondoorgrondelijke; knipperende
ogen van diens astronauten als ze door tijd en ruimte breken. De idee van ‘space
travel‘ is zo oud als de tijd zelf. Mensen droomden er altijd al van om ‘fast forward’,
‘rewind‘ of in loop een mensenleven te beleven. We ontmoeten onze voorouders of
ontdekken mysteries uit lang vervlogen tijden. Deze gedachte dreef ons tot het
ontwikkelen van een uniek kunstwerk: we knipten diverse vormen van ‘ruimtereizen‘
uit allerhande films en series. Door deze terug aan elkaar te lassen creëerden we
een eindeloze loop - een reiziger gevangen in een onmogelijke tunnel tussen het
hier en nu, vervlogenheid en toekomst.
We koppelen echter ook af en toe subtiel terug naar Kubrick’s film en mengen/
spelen zo met allerhande (hedendaagse) codes: infobolwerk van binaire sounds
(gaande van Tik Tak tot Spielberg’s ‘Close Encounters of the Third Kind’), de idee
 |
| "Space travels" Robbert&Frank/Frank&Robbert |
van ‘in‘ de monoliet zélf te zitten, een gesloten inner-wereld binnenin een harde
schijf (verwijzingen naar de filosofie van o.a. Vilém Flusser (de blackbox) of filmszoals Disney’s ‘TRON’), het reizen als ‘spel’ (computergames zoals ‘Packman), het
fysiek waarnemen van je eigen geboorte door zelf aanwezig te zijn bij deze
geboorte -aanschouwend vanuit een ‘bel’ tussen tijd en ruimte (gevangen
dimensies), ...
fysiek waarnemen van je eigen geboorte door zelf aanwezig te zijn bij deze
geboorte -aanschouwend vanuit een ‘bel’ tussen tijd en ruimte (gevangen
dimensies), ...
"V.I.T.I.R.O.L" Mireille Robbe http://www.mireillerobbe.com/
 |
Een aanslag op een eerste druk van het Nieuw Testament van 1 september 1700. Mireille Robbe heeft er alle klinkers van opgevreten.
Ze is een ‘biblio-serial-killeuse’ want uit antiquarische boeken van mooi papier ‘dissecteert’/fileert ze alle klinkers. ‘Klinkers zijn het leven van een tekst, ‘zegt de tweetalige Belgische kunstenares.
Met een boulemische gretigheid verzamelde ze die ‘assonanten’ in proefbuisjes die ze hermetisch afsluit met bloedrode bijenwas, als waren het relieken.
Waardevolle boeken vermassacreren, het is meer dan een iconoclastisch spelletje.
‘Wat bepaalt een waarde? Mijn waarde zijn de uitgehaalde klinkers.
Dat geeft het boek een totaal nieuwe betekenis. Het inkaderen en het echte bladgoud ook’ Dit ‘lettervreten’ is de derde stap in een speurproces van de kunstenares naar zichzelf.
Een zoektocht langs woordproeverij, maniakaal-obsessioneel lezen, haar reiskoffer ‘schilderkunst’ aan Sint-Lukas, intuïtie, vergelijkingen en confrontaties tussen alchemie en Jung,…Maar altijd met een kwinkslag en zonder esoterische zweverigheid.
De titel, V.I.T.R.I.O.L. wijst naar de initialen van de slogan van de Rozenkruisers: ‘Visita Interiora Terrae, Rectificandoque, Invenies Occultum Lapidem’, de metafoor voor de zoektocht naar het eigen ‘goud’, dus naar de eigen eigenheid.
De eigen zelfredzaamheid wordt daarbij een handje geholpen door een buitenstaander die denkpatronen hertaalt en herstoffeert. Ook daar is het surrealisme wat het nooit geweest is.
Het on(der)bewuste ook niet. Dit ‘robbertje’ is daardoor een doorwrochte, appetijtelijke ‘millefeuille’.
Eliane VAN DEN END
"Creografie"Lieven Neirinck
http://users.skynet.be/lievenneirinck/
Kaarten, plattegronden en andere zijn afspraken om de ruimte te ordenen en beheersen.
Van kindsbeen krijgen we de
codes ingelepeld om deze kaarten te lezen.
We staan er niet meer bij stil. We
willen zo snel mogelijk van punt A naar punt B. Hiervoor gebruiken we landkaarten
en lezen we met nauwgezetheid de codes om zo snel mogelijk naar onze
eindbestemming te rijden.
Snelheid
is niet mijn uitgangspunt. Integendeel ik heb alle tijd.
Ik moet nergens op
tijd zijn. De tocht ernaartoe is mijn doel, niet de eindbestemming.
Daarom en om nog veel andere fiets en wandel ik doorheen landschappen waar
niemand bij stil staat.
Landschappen en regio’s die ik zelf herontdek door er
nieuwe eigen codes aan toe te voegen.
Deze zorgen ervoor dat ik dit landschap
voor eens en altijd als een nieuw veroverd eigen territorium beschouw.
"Mind The Gap" NCNP Joris Van der Borght
http://www.ncnp.be/
'Mind The Gap' 1996: mixed media installatie,
Joris Van der Borght werkt onder verschillende pseudoniemen;
-
W.O.K (Werkplaats Onderzoek
Kwaliteitsidee) (1988-1996)
-
NGIP (Never Get Into Politics :
1994 - 2003)
-
NCNP (Ni Christi Ni Politici:
10/09/2001 – op heden nog steeds)
-
Dr.Al.If (Dr.Art Lost Its
Function: 1992 – op heden nog steeds)
-
B.A.F (Belgian Art Foundation:
2006- tot Bruthaus)
Al deze alter ego's waren schuilnamen om
zijn werken, soms met heel andere beeldtaal, over te brengen op meerdere
plaatsen en momenten.
De vrijheid van deze verschillende
schuilnamen bood de mogelijkheid om zijn politiek-, sociaal-, maatschappelijk-
en artistiek kritisch werk, soms keihard en plots te laten toeslaan.
Dit werk werd meerdere keren en op andere
manieren getoond en herwerkt.
Als stapeling reistassen, valiezen,
kleren, wil het duidelijk
verwijzen naar de vluchtelingen-problematiek, die in 1996 aan een
sneltreintempo onze lage landen wakker schudde.
Het werk Mind The Gap is een typisch
overgangswerk tussen de NGIP en NCNP-periode.
Het werk werd voor het eerst gebracht in
1996 op een door kunstenaars bezet Aalsters politiebureau.
In 1996 wilde Van der Borght vnl. Onze onverdraagzaamheid
t.o.v. oorlogsvluchtelingen (toentijds Bosnië) aan de kaak stellen. De
Belgische kunstkijker confronteren met wat doorgaans 'ver van zijn bed' leek in
de comfortabele en veilige lage landen.
Bij de eerste installatie hoorde ook een
geluidswerk door de winkelstraten, de muzak werd op onregelmatige momenten plots doorbroken door het scheurende
geluid van straaljagers en ratelende machinegeweren, in paniek schreeuwende en
huilende mensen, dit op een pijnlijk hoog volume.
Het werk shockeerde de goegemeente zodanig
dat het prompt op rechterlijk bevel verboden werd.
Een andere keer werd het werk gebracht als
een groot net vol reistassen en schoenen, die als een eierzak onderaan een
reusachtige 'spin' hangt, de spin was een grote mitrailleur op 3 meter hoge
poten.
Mind The Gap,
gaat over de geestelijke leegte van de westerse mens die in een veilige en
comfortabele omgeving naar het televisiejournaal kijken of de krant lezen,
beelden uit de wereld zien maar deze bekijken als een afstandelijk gegeven.
Het is een werk dat onze afstomping
aanklaagt en tegelijk wilde confronteren.
Het wil ons opmerkzaam maken over hoe alle
menselijke onheil dichter bij onze comfortzone komt, meer dan we onszelf kunnen
inbeelden.
Mind The Gap:
refereert enerzijds naar de stations-omroepen in de London-subway, waar men
waarschuwt naar de leegte tussen perron en rijtuig. NGIP of Joris Van der
Borght wilde vnl. waarschuwen voor de geestelijke leegte waarin we in ons
comfortabele West-Europa aan het belanden waren.... of nu nog steeds zijn.
Na de 9/11 aanslagen op de WTC-torens in
New-York, kreeg NCNP problemen met de Belgische Staatsveiligheid en werkt Joris
Van der Borght vnl. meer ondergedoken en low-profile. Als kunstenaar stelt hij
zijn werk nu meer 'ten dienste van' en probeert minder in de kijker te komen.
Hij stichtte een paar jaar geleden in
Waregem de galerij en kunstenaars-ondersteunende werkplek BRUTHAUS op.
Twee beste vrienden, werklozen en met de tijd te doden.
Ze ontmoeten elkaar in Antwerpen, waar ze besluiten om elkaar te lopen een tegenovergestelde richting en volgen de Belgische grens tot ze samen komen met een zak vol verhalen.
Het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige roman van Roberto Bolaño.
"Ambres" Jasper Pollet http://www.imdb.com/name/nm4870848/
Twee beste vrienden, werklozen en met de tijd te doden.
Ze ontmoeten elkaar in Antwerpen, waar ze besluiten om elkaar te lopen een tegenovergestelde richting en volgen de Belgische grens tot ze samen komen met een zak vol verhalen.
Het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige roman van Roberto Bolaño.
"Linescape °1" Mathias Caesar http://www.mcasaer.reproduced.be/
.jpg) |
| in bruikleen van Leysen & Vanbelle Puur Advocatuur, Kortrijk |
Bedenkt u even waar u al allemaal bent geweest.
Moet u
ergens in den lijve aanwezig zijn om u die plaats te kunnen voorstellen? Of
kunt u ook mentaal ‘ergens zijn’? Hoe herinnert u zich een plek? Misschien
heeft u indrukken, een gevoel, tekeningen, foto’s, opnames, filmbeelden,
dagboeknotities... speelt beeld hier doorgaans een bijzondere rol in? Hoe denkt
u na over een plek uit uw verleden? Wat weet u nog zeker en wat niet (meer)?
Hoe gaat u om met die soms vage grens? Wat doet u met het geheel aan beelden en
herinneringen, die partiële, vervormde indrukken, slechts flarden van de
blauwdruk van wat er echt is of was op een plek? En wat met de overvloed aan
betekenis en informatie daaraan gekoppeld? Wat doet die beelden tsunami met uw
persoonlijke ruimte? Uw zelfbeeld? Uw wereldbeeld?
En wat met de nieuwe plaatsen die beelden scheppen,
plaatsen zonder werkelijke oorsprong, niet reëel, maar eerder hyperreëel? De hyperreële ruimte is diegene waarvan het
beeld de waarheid verbergt dat ze er niet is. Ik
ga op zoek naar deze hyperreële ruimte, zoals die ontstaat in beelden. Ik
besteed daarbij een bijzondere aandacht aan virtuele ruimtes, vroeger in mimetische
illusies en vandaag in computersimulaties. Ik wil een onderzoek doen naar het
hedendaagse kijken naar, zien van en denken over beelden die ruimtes, al dan
niet met een reële oorsprong, evoceren, en ik wil, vanuit de schilderkunst deze
hyperreële ruimte naar waarde schatten.
Want waar kan je als kunstenaar vandaag allemaal
naartoe?
Na een persoonlijke oriëntatie start ik bij de reële
landschappelijke ruimte. Ik zal hier beginnen met een het schetsen van de
verhouding tussen het schilderen en het programmeren. Een selecte geschiedenis
van het illusionistische beeld en de anti-illusionistische tendenzen van vorige
eeuw moeten me toelaten het ontstaan van virtuele realiteit te schetsen en de
rol te verduidelijken, die illusie en immersie daarin hebben gespeeld. Daarbij
raak ik enkele voorbeelden uit de kunstgeschiedenis van de het illusionisme.
Hierna wil ik de relatie van een virtuele omgeving tot
de kijker wat grond geven. Ik zal dit doen vanuit de begrippen absorbtie en
theatraliteit en de negotiëring daartussen zoals de kunstcriticus Michael Fried
deze definieert.
Bouwend op Fried zijn lezing van Denis Diderot, wil ik het algemene kader
opzetten van hyperrealiteit. Daarbij zal ik uit de filosofie van Jean
Baudrilllard lenen. Ter illustratie wil ik de denkoefening maken op enkele
voorbeelden uit de hedendaagse (massa)media.
M’n kritische lezing van hyperrealiteit, simulaties en
simulacra zoals Baudrillard ze definieert, vormen tenslotte de rode draad in
het praktisch experiment waarmee deze scriptie in annex besluit: Ik probeerde de ordes van simulacra te concretiseren
en praktisch met elkaar te confronteren.Ik wil hiermee de spanning opzoeken tussen illusie en simulatie, en de rol van immersie daarin. Dit alles kreeg over de loop van het jaar vorm in het gedeelte van m’n atelierwerk omtrent het hyperreële landschap.
"What the!" Conny Kuilboer http://www.connykuilboer.com
 |
| What the! private verzameling, Kortrijk |
Conny Kuilboer onderzoekt met haar werk verbindingen.
ze vind deze verbindingen in eenvoudige objecten en beelden die ze ziet in het dag dagelijkse, maar ook in meer complexe onderwerpen zoals religie en media.
Tegenwoordig, individualisme is de standaard. Kuilboer wil oproepen om hier over na te denken hoe mensen zich tot elkaar andere verhouden.
Ze onderzoekt de gelijkenis die ons allen verbinden.
maar zonder de intentie om dit te communiceren op een eenduidige manier.
Ze vertaalt dit onderzoek in objecten en (tijdelijke) installaties waarin de toepassing van het gekozen materiaal een belangrijke rol speelt.
De masten die als visuele grenzen in ons landschap staan worden hier met een knipoog omgetoverd in een charmant beeld die ons doet stilstaan over een fantasieloze realiteit en hoe jammer het is dat we de grens niet durven verleggen.
.jpg)
Tegenwoordig, individualisme is de standaard. Kuilboer wil oproepen om hier over na te denken hoe mensen zich tot elkaar andere verhouden.
Ze onderzoekt de gelijkenis die ons allen verbinden.
maar zonder de intentie om dit te communiceren op een eenduidige manier.
Ze vertaalt dit onderzoek in objecten en (tijdelijke) installaties waarin de toepassing van het gekozen materiaal een belangrijke rol speelt.
De masten die als visuele grenzen in ons landschap staan worden hier met een knipoog omgetoverd in een charmant beeld die ons doet stilstaan over een fantasieloze realiteit en hoe jammer het is dat we de grens niet durven verleggen.
 |
| What the! private verzameling, Kortrijk |
"Verlijning""Nouvelles frontieres "" line in a prison"
Ruben Vandeghinste http://www.rubenvandeghinste.be/
"When things get too big" Kruisdijk/Kuilboer
http://kruisdijk-kuilboer.blogspot.be/
Annelien Vermeir http://www.annelienvermeir.be/
De tekeningen zijn gebaseerd op foto's van mensen die een
televisietoestel op tweedehandssites aanbieden.
Bij het fotograferen van
het toestel staan ze (wellicht onbewust) mee op de foto en tonen ze meer dan hen lief is
Het gebruik van
potlood op de harde ondergrond zorgt voor extra reflectie. Stel zelf
vast hoe een banaal onderwerp een complex beeld kan opleveren.
Kunnen we een beeld nog wel ongestoord en objectief bekijken en vertrouwen?
Tegelijk laat
dit werk ons ook reflecteren over de omgang met sociale media en de
persoonlijke afdrukken die we daar ongewild achterlaten
kOen Moerman http://bamart.be/nl/artists/detail/904
 |
| Departure |
'Grenzeloos' is ook een emotioneel begrip.
Een aftasten van, een overschrijden van, een zoeken naar een grens… en de verscheidene gevolgen ervan. Via de drie voorgestelde werken worden gerelateerde gevoelens bij deze zoektocht gevisualiseerd ; afscheid, bewondering, hoop, verlangen…
Dank aan:
 |
vincent verbist // actionfields gallery  |
